Under Exposure: Ιουνίου 2012

I have never noticed it. I've been to that place many times but it was like it never existed . It's the old sanatorium of mountain Parnitha.

The story is as follows...

In the beginning of the 20th century a great percentage of Greek people suffered from tuberculosis but there were not enough places for treatment, so in 1912 the management of the hospital ''Evagelismos'' decided to create a sanatorium in an area on mountain Parnitha that was donated by the Holy monastery of Asomaton - Petraki.

The sanatorium started operating in 1916 with the capacity of 33 rooms, but over the years and due to a big demand for treatment, the building got extended (1934-1936) and reached 187 rooms.

During the years 1937-1938 the poet Yannis Ritsos was hospitalized in the sanatorium and wrote his poem ''Spring Symphony''.

The sanatorium declined in the early 50's with the discovery of penicilin but it didn't close until 1960 due to the lack of patients.

In the period between 1961 and 1965 the building was bought by the national organisation of tourism and was transformed into a hotel under the name ''Xenia''. The reason why this change didn't thrive is still unknown.

In 1967 the building accomodated the organization of touristic training and education. They remained there until 1984 since they moved in modern facilities in Anavissos, Attiki.

By then many efforts where made to seal the building and ban any entrance without success.

There are rumours that the building is haunted, that you can see and hear ''weird'' things, it didn't happen to me, probably because i went during the day (i wouldn't dare to go at night).

Maybe i didn't hear or see something, but i certainly felt a lot. Those walls carry the burden of the memories of past years from the people who lived, died, cured, rested, educated, searched for the unknown and left their mark by writing or painting on the walls.

One of my best experiences.

Δεν το είχα προσέξει ποτέ , όσες φορές και αν πέρασα από εκεί ήταν σαν να μην υπήρχε . Κι όμως είναι εκεί προσπαθεί να μείνει όρθιο παρόλα τα χτυπήματα που δέχεται από τον καιρό και από τους ασυνείδητους που το καταστρέφουν μέρα με τη μέρα . Θες να το πεις σανατόριο της Πάρνηθας ; Θες να το πεις ''Ξενία'' ; Διάλεξε εσύ . Σημασία δεν έχει το όνομα αλλά η ιστορία που κρύβουν αυτοί οι ταλαιπωρημένοι τοίχοι .
Η ιστορία του έχει ως εξής , στις αρχές του 20ου αιώνα η φυματίωση έπληττε την Ελλάδα και δεν υπήρχαν αρκετά μέρη για να θεραπευτούν οι ασθενείς , έτσι το 1912 αποφασίστηκε από την διεύθυνση του νοσοκομείου ''Ευαγγελισμός'' η δημιουργία σανατορίου στην Πάρνηθα σε μια έκταση που παραχώρησε η Ιερά Μονή Ασωμάτων - Πετράκη.
Το σανατόριο ξεκίνησε να λειτουργεί το 1916 με μόνο 33 κλίνες αλλά με την πάροδο των χρόνων και με την μεγάλη ζήτηση για θεραπεία επεκτάθηκε και με δύο καινούργιες προσθήκες (1934-1936) φτάνει τις 187 κλίνες .
Την διετία 1937-1938 νοσηλεύθηκε στο σανατόριο και ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος ο οποίος έγραψε εκεί το ποίημα ''Εαρινή συμφωνία'' .Για το σανατόριο η παρακμή θα έρθει την δεκαετία του 50' με την ανακάλυψη της πενικιλίνης και θα κλείσει οριστικά το 1960 λόγω ελλείψη ασθενών .
Την περίοδο 1961-1965 το κτίριο αγοράστηκε από τον ΕΟΤ μετατράπηκε και λειτούργησε σαν ξενοδοχείο ''Ξενία'' με κλίνες Β και Γ κατηγορίας . Οι λόγοι για τους οποίους αυτή η αλλαγή δεν ευδοκίμησε παραμένουν άγνωστοι .
Το 1967 μεταφέρθηκε στο κτίριο ο οργανισμός τουριστικής εκπαίδευσης και κατάρτισης και παρέμεινε εκεί μέχρι το 1984 όπου πήγε σε πιο σύγχρονες εγκαταστάσεις στην Ανάβυσσο .
Από τότε έγιναν πολλές προσπάθειες να σφραγιστεί το κτίριο και να απαγορευτεί η είσοδος αλλά χωρίς επιτυχία.
Υπάρχουν φήμες πως είναι στοιχειωμένο , πως ακούς και βλέπεις ''περίεργα'' πράγματα . Σε έμενα δεν συνέβηκε αυτό , ίσως να φταίει που πήγα μέρα ( δεν θα το τολμούσα να περάσω τις πόρτες του την νύχτα ) . Μπορεί να μην είδα ή να μην άκουσα , ένα είναι σίγουρο ότι ένιωσα πάρα πολλά . Οι τοίχοι του βαραίνουν από τις αναμνήσεις περασμένων χρόνων από ανθρώπους που έζησαν , πέθαναν , θεραπεύτηκαν , ξεκουράστηκαν , σπούδασαν , έψαξαν το παράξενο , άφησαν το σημάδι τους γράφοντας και ζωγραφίζοντας στους τοίχους του .
Μια από τις καλύτερες εμπειρίες μου .